بالاخره رشوه بدهیم یا ندهیم؟

داشتم روزنامه هاي قديمي را ورق مي زدم. يكي از كارشناسان عقيدتي در ايران نوشت : « گرچه عامل اصلي رشوه فساد اخلاقي و عدم ايمان به خدا و روز جزاست . ولي قوانين سخت و دست و پا گير موجب مي شود كه مردم براي فرار از قانون متوسل به پرداخت رشوه شوند » . و همو ادامه مي دهد : « پرداخت رشوه به صورتهاي مختلفي انجام مي گيرد...... به عنوان هديه ، گاهي به اسم پورسانتاژ و حتي گاهي هم در قالب مديحه سرائي وتعريف »[i]. پيش خودم گفتم خوشبختانه در مرام ما ايراني ها اصلا مديحه سرائي وجود ندارد . چه در گذشته و در حال ما حتي يك كلمه هم مجيز كسي را نگفتيم . براي ما شاه و وزير، آخوند و آيت الله ، وزير و وكيل اصلا و ابدا با يك آدم معمولي كوچه و بازار تفاوت نداشت و ندارد . حرف مرا قبول نداريد به نشريات و كتابها مراجعه كنيد ! اگر يك مورد پيدا كرده ايد كه خلاف عرايض مرا نشان بدهد ، هر چه بگوئيد بالاي سر من . در اين عالم هپروت خودم بودم كه در همين روزنامه چشمم افتاد به رهنمود يك كارشناس امور تربيتي به پدر و مادرها : « به مناسبت هاي به موقع ( جشن هاي مذهبي ) او ( بچه ) را ببوسيد و هديه اي هر چند ناچيز به او بدهيد تا هم مذهب براي او جا بيافتد و هم علاقه اي در او ايجاد و بيشتر شود » [ii]. سئوالي كه براي من پيش آمده اين است كه اگر اين بچه وقتي بزرگ شد ، آدمي بشود كه بدون حق حساب و هديه ( رشوه ) جواب سلام آدم را ندهد ، گناهش به گردن كيست ؟ به علاوه من كه به راستي گيج شده ام . گرفتن رشوه يا هديه هم نشانه « عدم ايما ن به خدا و روز جزاست » و هم باعث « جا افتادن مذهب » مي شود ! شما خودتان انصاف بدهيد . من ِ گزارشگر به باورهاي اسلامي مردم اهانت مي كنم يا يكي از اين دو كارشناس ؟
[i] به نقل از رسالت 30 بهمن 1372،‌ص 6. همين جا ياد آوري كنم كه به غير از آنچه در داخل « » مي آيد مسئوليب بقيه مطالب با نويسنده اين گزارش است .
[ii] رسالت ، 19 اسفند 1372، ص 11